NIRE IPUINA 2

Bizitzaren mirari bat

Bazen behin Leire izena zuen neska bat. Egun batean, Leire gerriko bat erostera joan zen. Dendatik ateratzean, gerrikoa jantzi eta euria hasi zuen. Tximista batek bere ondoan zegoen zuhaitz bati jo zion eta zuhaitzak su hartu zuen. Ke horretatik itzal bat agertu zen. Sorgin bat zen! (baina ez sorgin ona, gaiztoa baizik!) Sorginak honela esan zion:

-Gerriko polita! Baina JAJAJA ni sorgin gaiztoa naiz eta sorginkeria bat botako dizut:

``Infernuko izpiritu guztiak, zatozte nigana! Ez askatu neska hau inoiz! Bakarrik benetako maitasunak askatuko du neska hau infernutik! ´´

Eta sorginak alde egin zuen hegan.

  

Bat-batean, Leire biraka hasi zen eta ezin izan zen gelditu. Herriak eta hiriak pasa zituen, biraka, ea noiz aurkituko zuen benetako maitasuna.

Egun batean Iruñeko kale pobre batetik pasatzen ari zela (biraka noski) bere adineko mutil bat ikusi zuen (oso goapoa ez badizuet esan) eta hauxe eskatu zion:

-Kaixo! Lagundu ahal nauzu? Ezin naiz gelditu!

-Bai noski! Zer egin behar dut?

-Gerriko hau kendu! Mesedez!

Esan eta egin. Kendu egin zion! Azkenean Leire libre zegoen eta benetako maitasuna aurkitua zuen!

Eta ez pentsa ez! Mutil hori ez zen printze bihurtu ez, printzesen ipuinetan bezala! Baina hala ere...

 EGIA ALA GEZURRA?

BEGI BIEN ARTEAN SUDURRA

NIRE IPUINA

Goizederren egunerokoa

2013ko abuztuaren 24a, asteartea.

Kaixo! Goizeder naiz eta niri, bizitzako  gertakari bat  kontatuko dizuet:

Ni, Hondarribian bizi nintzen neska normala naiz, beno, normal normala ez, gaixotasun bat daukat: Paralisia.

Ez ditut oinak sentitzen. Nire ametsa baleta dantzatzea da. Horretarako laguntzaile bat daukat: Virginia. Baina nik Meri deitzen diot.Astero Hondarribiko hondartzara joaten gara biak batera. Medikuak esan dit, horrela segitzen badut, nire gaixotasuna sendatuko dela (IUPI!).

Baina egun batean Meri ez zen nire etxera etorri. Amak esan zidan bezala ospitalean zegoen. Ni, hasieran, beldurtu egin nintzen.Eta gaixotasun oso indartsu bat bazuen eta ez nuen berriro ikusten! Eta paralisia bazeukan ni bezala! Hala ere ospitalera joan nintzen ea zer moduz zegoen ikustera.

Baina iritsi nintzenean, beste ustekabe batekin aurkitu nintzen. Ez zuten gurpildun aulkia sartzen uzten!

Orduan ideia bat bururatu zitzaidan: nire amak besoetan hartu ninduen eta barrura sartu ginen.Meriren logela beheko pisuan zegoen. Eskailerak jaistean amaren besoetatik irristatu nintzen eta eskaileretatik behera erori nintzen. Ez dakit mirari bat izan zen, baina bat-batean,  oreka berreskuratu nuen eta eskailera  batean gelditu nintzen, zutik, harri eta zur eginda. Ama nire atzetik segika ari zen eta ni zutik eta bizirik ikustean ezin izan zuen sinetsi:

 

-Goizeder, azkenean lortu duzu! - esan zidan pozaren pozez.

Azkenean, Meri bisitatzera joan ginen eta dena kontatu genion.  Meri ongi zegoen, katarro handi bat bakarrik zuela zela esan zigun.

Eta noski, nola ez, nik neure ametsa lortu nuen.Bost urte ondoren balet irakasle bihurtu nintzen!

                                                          

ETA HALA BAZAN EDO EZ BAZAN SAR DADILA KALABAZAN ETA ATERA DADILA HONDARRIBIKO PLAZAN!

BARBIEN KRITIKA 2.

Kaixo lagunak, hau nire ``Barbien kritikaren 2.´´ atala da.

Oroitu:

BARBIAK BAKARRIK JENDEAK EROSTEKO ASMATU ZIREN! 



Hau izan da dena!

AGUR!